У Београду је четири сата ујутру, у Санкт-Петербургу је пет, у Њујорку – дванаест: клатно је стало тачно у подне. Толико сатова на аеродромским зградама, у понеком ресторану, обавештава нас о временској разлици на удаљеним тачкама земљиног шара. Као да је простор само један, а да времена има више. Сугестија је двострука: различитост и истоветност. Неко спава, неко бди, неко улази у трамвај, неко маше познанику с друге стране улице. Сви ти актери и протагонисти покрета – у сну или на јави – свакако су различити, дани у којима живе нису исти, културе у којима разумевају себе и свет разилазе се или подударају у општим представама о времену: негде пада снег, а негде је топло до ужарености. И све је различито, али све – баш све – припада једном једином и истоветном тренутку. У некој свести откуцава тај јединствени тренутак, као једно сад које припада сваком, као тренутак кроз који се призмично огледа неизбројиво мноштво: неко плаче, неко се заценио од смеха, неко се плаши таме, неко жмури пред превеликом светлошћу. Да ли је реч о коинциденцији, или безузрочној подударности, или случају који наговештава невидљиву мотивацију, или о чистој и безначајној фантазији? Но, као да расте слутња која се претвара у наговештај: није ли тај јединствени тренутак, та призма у којој се прелама све, као истоветни акт надличне свести, није ли то – Бог? У часу када се невидљива изохимена времена продева кроз сва времена једног тренутка: неко трчи, неко чита, неко умире.